«Θυμήθηκε τα πάντα τώρα. Την γέφυρα, τα ορμητικά νερά. Τον τρόμο που ένιωσε καθώς το οξυγόνο στα πνευμόνια της λιγόστευε. Το πόσο πόνεσε... Και την τελική στιγμή, όταν είχε πάψει πια να πονάει, όταν όλα είχαν σταματήσει. Όταν τα πάντα απλά... σταμάτησαν. "Ω, Στέφαν, ήμουν τόσο τρομαγμένη!", σκέφτηκε. Αυτός, ο ίδιος φόβος ήταν μέσα της τώρα.
Στο δάσος, πώς μπόρεσε να συμπεριφερθεί έτσι στον Στέφαν; Πώς μπόρεσε να τον ξεχάσει; Να λησμονήσει όλα όσα εκείνος σήμαινε γι’ αυτήν; Τι την έκανε να αντιδράσει με τέτοιο τρόπο; Αλλά ήξερε. Στην συνείδησή της, ήξερε... Κανείς δεν θα μπορούσε να γλυτώσει από ένα τόσο σοβαρό ατύχημα, κανείς δεν θα μπορούσε να βγει ζωντανός....
Σηκώνεται αργά και πηγαίνει προς το παράθυρο. Το σκοτεινότερο μέρος στο τζάμι αντικατοπτρίζει το είδωλό της. Όχι όμως το είδωλο που είχε δει στο όνειρό της όταν έτρεχε μέσα σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες που ο καθένας τους έμοιαζε να είχε την δική του ζωή, αλλά ένα άλλο πανομοιότυπο είδωλο...Τόσο γνώριμο και τόσο άγνωστο!
Δεν υπήρχε τίποτα πονηρό ή σκληρό σε αυτό το πρόσωπο… Ήταν το ίδιο. Ίσως να διέφερε ελάχιστα από αυτό που είχε συνηθίσει να βλέπει. Το δέρμα της είχε μία χλωμή λάμψη και τα μάτια της έμοιαζαν κενά...
Η Ελένα άγγιξε τον λαιμό της με τα δάχτυλά της, στο σημείο όπου ο Στέφαν και ο Ντέιμον πήραν το αίμα της. Άραγε πόσες φορές την δάγκωσαν; Μήπως και εκείνη έκανε το ίδιο σε αυτούς; Πολύ πιθανό να έγινε έτσι. Και τώρα, για το υπόλοιπο της ζωής και της υπαρξής της θα πρέπει να τρέφεται με ανθρώπινο αίμα όπως έκανε και ο Στέφαν. Θα έπρεπε να το κάνει… κι ας μην το ήθελε ποτέ...
Λύγισε τα γόνατά της και έγειρε το κεφάλι πάνω σε ένα γυμνό ξύλο πιέζωντας το μέτωπό της… «Δεν μπορώ» σκέφτηκε. «Ω, σε παρακαλώ, δεν μπορώ». Δεν πίστευε ποτέ τόσο πολύ στον Θεό. Τώρα όμως ζητούσε την βοήθειά του απελπισμένα. Από βαθιά μέσα της ανάβλυζε ο φόβος , όλο της το είναι κραύγαζε απεγνωσμένα για βοήθεια κλαίγοντας σπαρακτικά… Δεν απαιτούσε τίποτα συγκεκριμένο... Εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να ελέγξει τις σκέψεις της. Το μόνο που μονολογούσε ήταν: «σε παρακαλώ βοήθησε με, σε ικετεύω…»
Μετά από λίγο σηκώθηκε. Το πρόσωπό της ήταν ακόμα χλωμό αλλά περίεργα όμορφο, σαν μία φίνα πορσελάνινη κούκλα... Τα μάτια της ήταν επίσης σκοτεινά, σαν μία ανεπαίσθητη σκιά να έκρυβε την παλιά τους λάμψη... Αυτή η σκιά όμως τώρα είχε και λίγη αποφασιστικότητα μέσα της, δεν ήταν κενή όπως πριν.
Έπρεπε να βρει τον Στέφαν.. Αν κάποιος μπορεί να την βοηθήσει, είναι αυτός. Ό,τι κι αν της συμβαίνει εκείνος γνωρίζει πολύ καλά εάν υπάρχει λύση. Και αν δεν υπάρχει… πάλι θα τον έχει -ακόμα περισσότερο- ανάγκη ... Αυτή την στιγμή δεν θα ήθελε να βρίσκεται πουθενά αλλού παρα μόνο δίπλα του….»
Source: Vampire Diaries Quotes
